روز مرگم هر که شیون کند از دوروبرم دور کنید

روز مرگم هر که شیون کند از دورو برم دور کنید
همه را مست وخراب از می انگور کنید
مرد غسال مرا سیر شرابش بدهید
مست و مست از همه جا حال خرابش بدهید
بر مزارم مگذارید بیاید واعظ

پیر میخانه بخواند غزلی از حافظ
جای تلقین به بالای سرم دف بزنید
شاهدی رقص کند جمله شماکف بزنید
روزمرگم وسط سینه ی من چاک زنید
اندرون دل من یک قلمه تاک زنید
روی قبرم بنویسید که وفاداربرفت
آن جگرسوخته هم خسته از این دار برفت

نوروزهم خنجري شده به قلب بيچاره

بازهم من و روزهاي دل تنگ نوروزي

 باز هم من
غریبه ای تنها
تکه تکه های وجودم را بر دوش میکشم
چقدر هم سنگین است
میروم
به کجا؟!!
نمیدانم
کجا میروم؟!!
اصلا به مکانش فکر نمیکنم میخواهم بروم؟!!
با تاروپودی خسته و سوخته
به کدامین سرزمین می توان کوچ کرد
در کدامین وادی شانه های خسته و لرزانم تاب میاورد
کی نای مردن بیابم؟!!
دلم سخت گرفته است
از خودم
از تو
از شب گریه ها
ازخودم
از خودم
ازخودم ...
ازخودم نیز میگذرم
چشمانم برای آرامش پر میکشد
دیگر نخواهم دیدشان
اشک میریزم
بی صدا
دلم برای رفتن پر میکشد
دلم پر میکشد

هان ای عقاب عشق

هان ای عقاب عشق

از اوج قله های مه آلود دور دست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد

***

آن بی ستاره که عقابم نمیبرد

***

در راه زندگی

با این همه تلاش و تمنا و تشنگی

با اینکه ناله می کشم از دل که : آب ‌آب

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را

انتش

خدا جانم چرا از من قهری ؟ دیگه طاقت ندارم

خدایا سهم من از خستگی های دنیا

بیشتر از توانم شده است خدایا آنچه که من دوست داشتم و از
آن لذت می بردم را از من گرفتی
و در مقابل خواستی که صبوری کنم
و راضی باشم به آنچه تو می خواهی
اما دلگیر شده ام از این همه تنهایی
و سیر شده ام از این زندگی تو بگو
من چه کنم؟

چیزی مگر تو از دهن کسی شنیده یی ؟ ّتف کن به روی مردم دنیا به دل نگیر

حرفی میان ما شد و اما به دل نگیر

این اشتباه کوچک مارا به دل نگیر

قربان چشم های تو من ! گریه میکنی ؟

اندوه را بریز به دریا به دل نگیر

اصلا مرا غرور تو دیوانه کرده است
دیوانه را بگیر بکش یا به دل نگیر
چیزی مگر تو از دهن کسی شنیده یی ؟
خیر است هررقم شده حالا به دل نگیر
سر را بمان به شانه ی من هیچ ری نزن
ُتف کن به روی مردم دنیا به دل نگیر

آهای همسایه ها



کودک شادی ما را دزدیده اند

باید که شب را تا صبح

در به در میان کوچه های مهتاب زده

یا تاب های در حسرت مانده

جستجویی کنیم

مبادا که جایی خوابش برده باشد

مبادا که سرمایش گزندی رساند

آهای نمرود ها

آهای فرعون ها

مبادا که کودک ما را نیز

چونان هزار کودک دیگر

از عشق آن تخت بیوفا

درون آتش بندازین

آهای سگ های ولگرد خیابان

مبادا کودک مارا گزیده باشید

خدای من  ! کمکم کنید

کجاست این ...(.کودک شادی ما )

تکیه بردیوار کردم خاک پر پشتم نشست



دوستی باهرکی کردم عاقبت قلبم شکست


آنقدر رنجی که دنیا بردل ما میکند


برهرکسی کند او ترک دنیا می کند